Getting little things sorted

The sense of pleasurable achievement from dealing with small things – what would it be called? They're may be a term invented by Douglas Adams and John Lloyd - the name of a small English town capturing the feeling.  Cromer? Datchet? Tavistock? or what about Greece. I enjoy a sense of Agrinio? Not up to the experts though.

Steve's wall

Steve Lee, who’s improving a house near ours, emailed from England to ask if we'd get Dimitri to render his street-side wall. We sent him Dimitri’s quote, promising to monitor the work as it proceeded. We’re pleased. Steve’s pleased, Dimitri’s pleased.  Work has begun. Stamatti whose café is next to Steve’s house is also pleased, especially as the work will be over before Easter and the Demos is placing an apron of pedestrian plaka over the road in front of Piazza for his customers. “This area is being improved” he said.
*** ***
We bought large black plastic bags; wrapped cot, playpen, baby car seat, pushchairs, high chair and playthings and stored them in the apothiki for when they may be needed again. We smacked our hands and dusted them.

*** ***

I went into town with my Brompton in the back. Parked free...

Brompton park and ride in Corfu Town

... just far enough out to avoid the city’s parking famine, and cycled through the traffic to a small shop in a back street that sold and repaired everything electronic. I dislike air-conditioning but since guests might need it I had to renew the damp destroyed remote control that makes our old units work. 

Dave, working on Summersong, told me about this brilliant bloke behind San Rocco Square. Found it in minutes and was sold a universal unit with minute instructions on its use and “to return it if there was a problem”. In Lin’s hands an hour later...

...the €10 gadget had searched through nine hundred and ninety codes and found ours – 328 – and the old machinery rattled into action. 

“Wheehee”
*** ***

Wabi-sabi is the quintessential Japanese aesthetic. It is a beauty of things imperfect, impermanent, and incomplete. It is a beauty of things modest and humble.

Lin who lacks my appreciation of wabi-sabi grieves at cracks in the walls of the house. 

“Everything's falling apart” 

“That’s what all houses do”

“No they don’t” 

“Yes they do. Everything strives to return to chaos” 

“I’ve found some crack repairing tape in England” 

She’d scraped a wall on the edge of the kitchen, applied the tape and repainted.

“See the crack?” 

“No“

“Right. It’s good”

"People in Chelsea pay good money for cracks like that"

In the evening I sat in the tidied apothiki with its window and new concrete floor. For years it's been a barely negotiable mess. Now we have a working storeroom. 

Lin had said “I still have to finish tiling the roof and we need shelves and you are going to turn that door into a work bench” 

“Yes yes of course”

I sat in the dark thinking of the unachievables; problems that challenge and ones that just grind; continuing work on partly finished projects; things to write – especially as a result of conversations with Jan – on the possibility of significant shifts in political-management working in local government amid crisis. A bright star flashed in the dark, dodging to and fro, appearing and disappearing, a firefly dancing in the eaves seeking a mate. I take the point. 

Σας ευχαριστώ Κύριε

Improving the area - Stamatti's plaka and Steve's wall

*** *** ***
A month ago UNESCO named Ano Korakiana - το χωριό του γιασεμιού και της γαζίας, the village of gazi and jasmine. Last Sunday (was it?) schoolchildren were up and down Democracy Street planting the gift of 500 jasmine plants in front gardens and other small green spaces...Τα γιασεμιά της UNESCO

Ολοκληρώθηκε λίγο μετά το μεσημέρι στο χωριό μας, μία ακόμη δράση στο πλαίσιο του Προγράμματος του Κέντρου UNESCO του Ιονίου για τη μετατροπή της Κέρκυρας σε «νησί βιώσιμης ανάπτυξης», η οποία προέβλεπε τη φύτευση γιασεμιών από μαθητές του Νηπιαγωγείου Άνω Κορακιάνας, του Σχολικού Κέντρου Φαιάκων, του Ειδικού Γυμνασίου Κέρκυρας και το 13ο Σύστημα Αεροπροσκόπων.
Νωρίς το πρωί παραλήφθηκαν τα φυτεύματα από τους κηπουρούς του «Ξενοδοχειακού Ομίλου Χανδρή», ενώ λίγη ώρα αργότερα άρχισαν να καταφθάνουν οι μαθητές και οι λοιποί «επιτελούντες» στο χώρο του Δημοτικού Σχολείου

Εκεί οι κ.κ. Σαββανής Σπύρος (Πρόεδρος της Φιλαρμονικής) και Σκλαβούνος Γιώργος (Πρόδρος του Κέντρου UNESCO Ιονίου) εξήγησαν στους μικρούς μαθητές την αξία και το νόημα της φύτευσης των γιασεμιών, ενώ η καθηγήτρια του Ειδικού Σχολείου αναφέρθηκε στο ίδιο το λουλούδι. Στη συνέχεια, οι εκατό και πλέον μαθητές χωρίστηκαν σε 4 ομάδες και πέρασαν από την εξωτερική σκάλα του σχολείου προκειμένου να παραλάβουν τα φυτεύματα από τις κυρίες του Χορευτικού τμήματος της Φιλαρμονικής και τον Πρόεδρο του Τοπικού Συμβουλίου. Ο συνωστισμός που δημιουργήθηκε για λίγο, έδωσε στο Σχολείο άλλη όψη, θυμίζοντας παλιές καλές εποχές, αρκετές δεκαετίες πίσω. Οι 4 ομάδες με επικεφαλής δασκάλους, καθηγητές, αλλά και κατοίκους του χωριού που προσήλθαν να βοηθήσουν ξεκίνησαν για τις διαδρομές που είχαν σχεδιαστεί, σε όλο το χωριό, κυρίως σε δημόσιους χώρους. Η λιακάδα συνετέλεσε στο να μετατραπεί η εκδήλωση σε μια ευχάριστη σχολική εκδρομή, με τους μαθητές να απολαμβάνουν το φύτεμα. Λίγο μετά το μεσημέρι οι 4 ομάδες συγκεντρώθηκαν στην αίθουσα του Συνεταιρισμού, όπου τους προσφέρθηκε ένα μικρό κέρασμα και απονεμήθηκαν αναμνηστικές βεβαιώσεις για τη συμμετοχή τους και την υποστήριξη της δράσης της UNESCO και των τοπικών φορέων. Κάπου εκεί η εκδήλωση ολοκληρώθηκε μέσα σε μία ευχάριστη ατμόσφαιρα… Όμως, η δράση για την μετατροπή της Άνω Κορακιάνας σε «χωριό του γιασεμιού και της Γαζίας, μόλις ξεκίνησε και έχει πολύ χρόνο ακόμη να διανύσει. Οι δύο συμβολικού χαρακτήρα εκδηλώσεις (στον Άη-Θανάση με την παρουσία της Προέδρου της Ελληνικής Επιτροπής της UNESCO και η σημερινή), αποτελούν μόνο το έναυσμα, την αρχή και όχι το τέλος Προκειμένου δε, να επιτευχθεί ο στόχος θα απαιτηθούν πολλά ακόμη βήματα και κυρίως η συμμετοχή όλων μας. Ο τόπος μας μπορεί να βγει ωφελημένος από τη συνεργασία με μια διεθνούς βεληνεκούς Οργάνωση, όπως η UNESCO. *** *** *** Also from the village website - words from Dora Metallinos on the lovely Judas trees now blossoming everywhere: Η Άνοιξη έβαψε την παλέτα της με τα πιο εξαίσια χρώματα! Και γύρω μας συντελείται άλλη μια φορά το θαύμα! Η Κορακιάνα μας ανάμεσα στο οργιαστικό πράσινο του κάμπου και του βουνού, διανθισμένο με πιτσιλιές από το κόκκινο της παπαρούνας και το λιλά της πασχαλιάς και της κοκυκιάς! Ειδικά της κοκυκιάς που σε κάθε κήπο, σε κάθε φράχτη κάνει την εμφάνισή της! Δεν γνωρίζω αν οι κοκυκιές είναι αυτοφυείς εδώ, αλλά είναι συνυφασμένες με το αναμενόμενο Θείο Δράμα! Τις θυμάμαι πάντα, πιστές στο ανοιξιάτικο ραντεβού τους, είναι οι προάγγελοι της επερχόμενης Ανάστασης. Γεμίζουν όλα τους τα γυμνά κλαδιά με εκείνα τα μωβ λουλούδια που άφθονα φύονται κατευθείαν πάνω στο φλοιό. Τα καρδιόσχημα φύλλα τους, βγαίνουν αργότερα. Μετά την ανθοφορία τα λουλούδια μετατρέπονται σε καφετιά φασολάκια που μπορεί κανείς να τα μαζέψει και να τα σπείρει. Στην υπόλοιπη Ελλάδα είναι γνωστή με το όνομα ''κουτσουπιά''! Θεωρώ πως δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι υπάρχουν τόσες κοκυκιές στο χωριό μας. Η νόνα μου μάζευε τα φύλλα, τα βούρλιαζε και τα ξέραινε στον ήλιο. Στη συνέχεια, τα πουλούσε σε κάποιους που έρχονταν και τα αγόραζαν από τα 'Γύρου!Τα αγόραζαν για τους φούρνους, γιατί μέσα στα φύλλα τύλιγαν τη μπαρμπαρέλα [μπομπότα]. Όπως για όλα σχεδόν τα φυτά, υπάρχει και ο σχετικός θρύλος. Λένε, κυρίως οι λαοί της Ευρώπης, πως από τα κλαδιά μιας κοκυκιάς κρεμάστηκε ο Ιούδας! Και από τη ντροπή του το δέντρο κοκκίνισε! Στα αγγλικά ονομάζεται: Judas tree! και στα γαλλικά: Arbe de Judee!Το ξύλο της είναι κατάλληλο για τορνευτική τέχνη.Τώρα που η Κορακιάνα έγινε το χωριό του γιασεμιού και της γαζίας, δε θα ήταν άσχημη ιδέα να προσθέσουμε.....και της κοκυκιάς! ΔΩΡΑ ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΥ  (My translation) The Spring palette painted with the most exquisite colours! And around our place there is all at once a miracle! Korakiana lies between the luxuriant vegetation of the plains and the mountains, brightened with splashes of red poppy and purple of lilac and kokykias, της κοκυκιάς! (Cercis siliquastrum) Especially kokykias that appears in every garden, by every fence! I don't know if kokykies grow naturally here, but they are inextricably a part of anticipating the Divine Drama! I always remember them as part of Spring, harbingers of the Resurrection; their naked branches with those purple flowers that bud directly from the bark. The heart-shaped leaves, come later. After blossoming, the flowers become brown beans that you can collect and sow. In the rest of Greece this tree is known as the 'Judas Tree'. I think it's a coincidence that there are so many kokykies in our village. My grandmother and I would pick the berries and dry them in the sun for people from villages around who came to buy them; for cooking, as you can put them in your barmparela μπαρμπαρέλα [bread fermented with cornflour]. As for almost all plants, there's a legend. People in Europe hold that Judas hung himself from the branches of a kokykias! And in shame the tree blushed! In English it is called Judas tree and in French, L'Arbre de Judée! The wood is suitable for joinery.  Now that Ano Korakiána has became the village of jasmine and gazi, it would not be a bad idea to add ..... and kokykias! I asked about Judas trees at a garden centre near town. They confidently sold me a Flamouria Φλαμουριά, a kind of Ash. Greeks I asked did not recognise the name ‘Judas tree’. It doesn’t bear that name in Corfu, perhaps not in most of Greece. The ‘blushing’ legend, to explain the pinkness of the kokykias’ blossom, has no local circulation, since ‘everyone’ knows it was from a Fig tree that Judas hung himself. The berries of the kokykias are edible; dried, they go in various cakes, including barmparela μπαρμπαρέλα and Sophia in the village told me that the blossoms are sometimes used to decorate the epitaphio at Easter, which wouldn't happen if the tree were associated with Judas Iscariot. Kokykias berries